ปล่อยเวลาให้ล่วงเลยผ่าน ใจดวงนี้ที่มืดมน
เหมือนเช่นคนหลงทาง ไม่เห็นทางจะออกไป
จนได้มาพบใครคนหนึ่ง เปลี่ยนมุมมองที่เลวร้าย
โลกที่มีเธออยู่ แสนงดงามเกินบรรยาย
กี่ค่ำคืนที่ดูเงียบงัน
จักรวาลที่กว้างเกินไป
ฉันไม่กลัวสิ่งใดเมื่อเรามีกัน
ได้มีเธอดั่งความฝัน ฉันไม่กลัวความเหน็บหนาว
ฤดูกาลใด ฉันก็ไม่หวั่น หากมีเธอข้างกาย
ฝนโปรยปรายไม่อ่อนล้า รุ้งบางเบาช่างสดใส
ฤดูกาลใด ฉันก็ไม่หวั่น แค่มีเธอตรงนี้ไม่กลัวอะไร
เพิ่งเข้าใจความอบอุ่นเมื่อเธอนั้นสวมกอด
ใจที่มันเคยปวดๆ มีเธอช่วยคลายออก
ลบล้างพรุ่งนี้ที่ตัวฉันเคยคิดไว้
คิดมาเท่าไรไม่เหมือนเดิม
กี่ค่ำคืนที่ดูเงียบงัน
จักรวาลที่กว้างเกินไป
ฉันไม่กลัวสิ่งใดเมื่อเรามีกัน
ได้มีเธอดั่งความฝัน ฉันไม่กลัวความเหน็บหนาว
ฤดูกาลใด ฉันก็ไม่หวั่น หากมีเธอข้างกาย
ฝนโปรยปรายไม่อ่อนล้า รุ้งบางเบาช่างสดใส
ฤดูกาลใด ฉันก็ไม่หวั่น แค่มีเธอตรงนี้ไม่กลัวอะไร
(ดั่งดอกไม้ที่ฉันเฝ้ารอเนิ่นนาน บทเพลงรักที่ฟังซึ้งตรึงใจ)
ฤดูกาลใด ฉันก็ไม่หวั่น หากมีเธอข้างกาย
(บทกวีของฉันแค่เพียงผู้เดียว ไม่อาจยอมให้ใครเข้ามาแทน)
ฤดูกาลใด ฉันก็ไม่หวั่น
อยากให้อยู่ตรงนี้ด้วยกันนาน ๆ